شهید جعفر امام‌حسنی، پانزدهم شهریورماه ۱۳۴۳ش در بندر امام‌حسن چشم به جهان هستی گشود. حال و هوای بندر امام‌حسن کم‌کم رنگ و بوی پاییزی می‌گرفت و خانه‌ احمد امام‌حسنی شور و شکوه خاصی داشت. با تولد جعفر، پدر دست به آسمان برداشت و خدا را شکر کرد. روزهای کودکی جعفر از پی هم ‌گذشت و او با ساختن عروسک‌های گلی و کشتی گرفتن با بچه‌های محل این دوران را پشت سر گذاشت. هفت سال بیش‌تر نداشت که کیفی بر دوش گرفت و راهی دبستان فردوس امام‌حسن شد. سال دوم راهنمایی بود که برادر بزرگ‌ترش در حادثه‌ آتش‌سوزی به بستر بیماری افتاد و جعفر به‌ناچار ادامه تحصیل را‌‌ رها کرد و به یاری پدر در مزرعه شتافت. جعفر قبل از رسیدن به سن تکلیف به اقامه‌ نماز پرداخت و روزه‌هایش را به‌طور کامل گرفت. او با اوج‌گیری مبارزات مردمی انقلاب اسلامی، در صف جهادگران راه حق حضور یافت و با فریاد «مرگ بر شاه» به استبداد حاکم بر جامعه اعتراض نمود. روز دوازدهم بهمن‌ماه ۱۳۵۷ش به شکرانه‌ بازگشت حضرت امام خمینی (ره)، گوسفندی را قربانی کرد و به‌همراه مردم روستا در قدمگاه امام رضا (ع) جشن گرفت و حلیم نذری پخش نمود. پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، به عضویت نهاد مقدس بسیج درآمد و به‌دنبال وقوع جنگ تحمیلی، یک ماه فنون نظامی را در کلاس‌های سپاه پاسداران گذراند. چندی بعد ازدواج نمود. اما باز هم دلش پر می‌کشید برای میدان جنگ، لذا در زمستان سال ۱۳۶۰ش با وجود بیماری پدر، راهی جبهه‌های حق علیه باطل گردید. زمانی ‌که آماده‌ اعزام بود، خبرنگاری از او پرسید: چه آرزویی داری؟ گفت: «آرزو دارم مثل اباالفضل العباس (ع) شهید شوم.» سرانجام، دعایش اجابت شد و در تاریخ هفتم فروردین‌ماه سال ۱۳۶۱ هجری شمسی بر اثر اصابت ترکش به دست راست و سر همانند مولایش اباالفضل العباس (ع) طی عملیات فتح‌المبین (شوش) در سن هجده سالگی به شهادت رسید و خون سرخش، فرش راه استقلال و آزادی ایران اسلامی گردید. مادر در مراسم تشییع فرزندش زمزمه کرد: قاسم تازه داماد... ای شهید کربلا... مزار پاک شهید جعفر امام‌حسنی در گلزار شهدای بندر امام‌حسن قرار دارد.